نیناریچی را خالی می کنم روی گلو و گردن و سینه م
هدفون ها را می چپانم توی گوشهایم و سلکت می کنم ؛ رضا یزدانی – آلبوم لاله زار
و…پرت می شوم میان خاطرات شاد و شیرین روزهای قدیم
بی اختیار اشکهایم سرازیر می شوند
پ.ن : دوباره شروع می کنم . دانشگاه نو ، دوستهای نو ، تجربه های نو
استرس دارم .نمی دونم باید خوشحال باشم یا ناراحت
خبر کوتاه بود و تلخ ؛ مادربزرگم رفت …
آخرین تصویری که ازش یادم مونده مربوط به حدود چهار، پنج سال پیشه :
با آن تن نحیف و رنجورش لم داده بود به پشتی ، سینی چای را مثل دف بالا برده و ضرب گرفته بود .فارغ از همه ی دنیا ….هیچ یک از اطرافیانش را نمی شناخت و تمام حواسش به آهنگ ناموزونی بود که با شوقی کودکانه می نواخت…دلم برایش تنگ میشه ؟
بهنوش راست میگه ؛ تسلیت گفتن همونقدر مسخره ست که شنیدنش ! و قضیه زمانی شکل بغرنج تری به خودش میگیره که صبح همون روز داشتی راجع به رسمی و مضحک بودن اینجور جملات حرف میزدی و الان باید خودت رو برای شنیدنشون آماده کنی…خدایی مسخره نیست ؟
مدتها بود مرگ نزدیکانم رو تجربه نکرده بودم.حس مزخرفیه …بخصوص وقتی حس کنی هنوز هم داره این دوروبرا پرسه میزنه
رؤیای من متعلق به تو باشد .تو تخیلت را به من بسپار شاید روزهایی که از توان من بیرون است به سراغ من بیایند.
می خواهم چه کنم ؟ می خواهم تو را از بین تمام دوست داشتنی های زندگیم حذف کنم . نمی دانم چرا تورا دوست دارند . خیلی دلخراشی…پر از شکل هندسی محدود، با یک مهر و چند خط توضیح که به من اعطا شده ای …دست از سرم بردار . مدرک نمی خواهم
حالا شروع می کنم ، از سرخط
هرچند این روزها حتی حرف زدن هم برایم سخت تر شده و دستهایم خالی ست و چشمانم شرمنده ولی میخواهم شروع کنم .
اینها را که مینویسم صفحات خالی دفترچه با بدجنسی پوزخندی حواله م می کنند که : این حرفها کهنه شده ، عادت کرده ایم به این شروع های ناتمام …
ولی این بار دیگر تصمیمم جدی ست . می نویسم تا گم نشوم میان کرختی مدام این روزها ، تا شاید این بغض لعنتی –حتی کوتاه و گذرا- بفراموشدم
حالا شروع می کنم .نقطه سرخط
سمت تاریک کلمات 